Είναι και κάποιες μέρες , είναι και κάτι ύμνοι , ήχοι και ψαλμωδίες αισθαντικές , κάτι αρώματα, μοσχοβολιές της φύσης , ελαφρά γλυκά αεράκια , μυρωδιά απ΄αγιοκέρι που καίει μπρος στον Εσταυρωμένο, πανεράκια με κόκκινα αυγά, που κάνουν τα σωθικά σου άνω κάτω... Άνω κάτω....
Σε κάνουν να ψάχνεις τα χρόνια της χαμένης αθωότητας και να λυγάς. Να ψάχνεις μορφές ανθρώπων λατρεμένες και να μην τις βρίσκεις. Να απλώνεις το χέρι σου να τις αγγίξεις και να χάνεται στο κενό. Να θες να... τις αγκαλιάσεις, να κάτσεις δίπλα τους , να νιώσεις τη γλύκα της ανασεμιάς τους , το φως απ΄το χαμόγελό τους και να μην μπορείς...
Είναι και κάποιες μέρες που γονατίζει η ψυχή σου ανήμπορη να σηκώσει ανάστημα μπροστά στις απώλειες. Που προκλητικά σε λοιδορούν αφού σε βλέπουν να ψάχνεις στα απολεσθέντα απέλπιδα , έχοντας γνώση του μάταιου των πραγμάτων…
Είναι και κάποιες μέρες που σου τάζουν αρώματα, μυρωδιές, γεύσεις, ανατολή και ηλίου δύση σε δρόμους και σοκάκια κείνου του καιρού, του όμορφου, του στοργικού…