Ο χρόνος κοίταξε αμήχανα το ρολόι του. Του χαμογέσα και αρμένησα
στο παρελθόν και σ'αυτα που το ανατάραξε. Στοίβαξα αγάπες και κειμήλια απο οδύνες. Πρέπει να φύγω μου είπε θέλεις κάτι ? Ναι του
αποκρίθηκα, να μου ξεμπλέξεις τα αστέρια απ' τα μααλιά μου....
Λίκνισε το κομπόδεμα της νιότης μου πάνω από τις θολωτές ρυτίδες
και μου έκλεισε το μάτι. Προσποιήθηκε πως άνοιγε πανιά και μου ζήτησε τα δανεικά του..! δεν έφειγε πήγε καί κρύφτηκε ξανά στο γνωστό στενό του. Ηξερε...πως...
μόνο αυτός μου έχει απομείνει !!

Το κουβάρι της μνήμης ξετυλίγω
ψάχνοντας κάτι από σένα
να 'χω να φορώ
τώρα που ψύχρανε ο καιρός.
Φθινοπώριασε....
Λείπεις και κρυώνω.

Ιόλη

Giota Repanti ·

Το φοβερό δεν είναι ο θάνατος.....αλλά όλα αυτά που πεθαίνουν μέσα μας,ενω ακόμα είμαστε ζωντανοί!!!!