Έρχονται ώρες, που ξαφνικά σε πλημμυρίζει ολάκερο η Νοσταλγία του ανέκφραστου, σαν τη θολή, αόριστη ανάμνηση απ' τη γεύση ενός καρπού πού 'φαγες κάποτε, πριν χρόνια, σαν ήσουνα Παιδί..
Μια μέρα μακρινή, λιόλουστη - και θέλεις να τη θυμηθείς
Κι όλο ξεφεύγει. Τα μάτια Sου γεμίζουν τότε από να θάμπος χαμένων παιδικών καιρών...
Ή ίσως κι από δάκρυα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου