θέλω να ζω πέρα στο δάσος,...
να μην ακούω τίποτα,
εξόν από τους ήχους του
και να μιλώ με τα νερά, τα φυτά και τα μανιτάρια
ΡΗΝΟΥΛΑΤΑ ΦΤΕΡΑ
----------------
Γυρίζοντας το χρόνο πίσω, με είδα από παιδί να θάβω Θέλω.
Τι μανία κι αυτή.. Είχα ένα δικό μου κενοτάφιο ονείρων και τα στοίβαζα. Και τα στοίβαζα με απληστία. Και κατάπινε η ματιά
μου λαίμαργα το σωρό που συγκεντρωνόταν. Που μεγάλωνε
και μεγάλωνε και κόντευε να αγγίξει τ' άστρα. Κι είχα μια χαρά...! Όπως άλλοι παίζαν με παιδικά παιχνίδια, εγώ έσκαβα τα μέσα
μου και έχωνα επιθυμίες. Χωμάτινα ήταν μη φανταστείς...
Εύκολα σκάβονταν ! Σκονισμένα τα δάχτυλά μου, λασπωμένα, πληγιασμένα, κάθε βραδιά μετρούσαν απώλειες. Όχι δεν ήμουν λυπημένη. Έμαθα να ζω μ' αυτές και να τις φροντίζω. Κήπος περίτεχνος τις στόλιζε από σιωπή. Και θάλασσες τις βρέχανε κάθε που είχα τη γιορτή μου. Κι ήμουν καλά.. Και μεγάλωνα σ' ένα δικό μου κόσμο με κάτι ατσάλινα φτερά.. Μα δε με ενοχλούσαν. Με κρατούσαν με ασφάλεια πάνω τους, κάθε που φουρκιζόταν η ψυχή και ήθελε να ξεφτουρίσει. Με αγάπη με κρατούσαν.Γυρίζοντας το χρόνο μπρος, με είδα να καβαλάω ένα ολόγιομο φεγγάρι, κόκκινο φεγγάρι και να 'χω και ουρά.. Μια ουρά από θρυμματισμένα ατσάλινα φτερά. Δε μου πήγαινε η καρδιά να τα αφήσω πίσω. Ζήσαμε τόσους αιώνες μαζί.. Ποιος να τα φροντίσει στην απουσία μου...;;;