Ακούστηκε ένα Αηδόνι
Ένα Aηδόνι ακούστηκε να λαλεί μελωδικά . Χαμηλά της αυλής , στον φράχτη με τις λυγαριές , τις μπουμπουκιασμένες .
Δίπλα στου γείτονα το οικόπεδο , μια Φοραδίτσα περιφέρετε σε ένα χώρο μικρό σαν αλώνι . Νοιώθει εγκλωβισμένη και αντιδρά χλιμιντρίζοντας με θυμό και παράπονο .
Πέντε –έξη γάτες το έχουν ρίξει στις κροκέτες , στην πάντα γεμάτη ταΐστρα , που τους έχω ....
Ένα μπουλούκι πρόβατα ξέκοψαν από το κοπάδι και χύνονται στην αυλή μου , που είναι κατάφυτη από τριφύλλι δροσερό , λες και το έχουν σπείρει .
Μάταια προσπαθεί ο Τσοπάνης να τα βγάλει , κοιτάζοντας με ταυτόχρονα με απόγνωση και ενοχή , για το φταίξιμο των άκακων ζώων .
Τον καθησυχάζω και πιο χαλαρά , τα οδηγεί στην αυλόπορτα για τον δρόμο .
Εκείνα τα ναμκιόρικα , αρπάνε δεξιά και αριστερά , ότι τούφα χορτάρινη πάρει το μάτι τους .
Μου αρέσει αυτό που βλέπω και γελώ με τον τρόμο του βοσκού , απέναντι στην τυχόν οργή μου
Ο κυρ Κώστας , φτιάχνει τις πρασιές , να σπείρει τα κηπευτικά του .
Χρόνια και χρόνια περιποιείται τον μπαχτσέ του , με αγάπη και σεβασμό στο χώμα .
Ο Ανδρέας πιο δίπλα στο σιδεράδικο του , παλεύει με την ηλεκτροκόληση και το αμόνι .
Παρέες –παρέες αποτελούμενες από δυό τρεις και τέσσερις γυναίκες , κατεβαίνουν από τα Δάφια κουβεντιάζοντας .
Πάνε αργά και απολαμβάνουν την απογευματινή τους βόλτα και παράλληλα , πράττουν και το θρησκευτικό τους καθήκον , ανάβοντας τα καντήλια του Ταξιάρχη , στο μικρό ξωκλήσι .
Ένας καβαλάρης κάνει ελαφρό καλπασμό με το πανέμορφο ¨Άλογο του στον αγροτικό δρόμο προς το Άλεποβούναρο . Τον αγαπημένο μου , μικρό λοφίσκο του χωριού μου .
Ο ήλιος είναι ακόμη ψηλά , όμως φυσάει και κάνει ψύχρα .
Βάζω μια εσάρπα και χαζεύω με μια Μυρμηγκοφωλιά , που μόλις άνοιξε με πρωτοπόρα εξοδούχα τα μακρυπόδαρα Μυρμήγκια .
Πόσο αγαπώ να τα βλέπω , να φροντίζουν την κοινότητα τους .
Ψηλά στον Πετσοφά στο Στρατόπεδο , ακούγεται ο Εθνικός Ύμνος .
Γίνετε υποστολή της σημαίας .
Σκοτείνιασε και μπαίνω στο σπίτι .