Βάνδαλος αέρας απόψε φυσάει λες και μιλάει παράξενα.. χτυπάει με μανία τις γρίλλιες και αόρατα γλιστράει απο τις χαραμάδες.. Φυσάει δυνατά..αγριεύει τη θάλασσα τα κύματα θεριεύουν και ένας ήχος σαν απο κλάμα βουβό  διαπερνά τον αέρα κι έρχεται απο μακρυά. Μάλλον είναι το θλιβερό τραγούδι των σειρήνων … δεν ξέρει κανείς απο που ξεκίνησε και κατα που τραβάει.
Τι παράξενα απόψε που φυσάει .. ουρλιάζει σαν άγριο ζώο.. απειλεί με μια υπόγεια βουή λες κι έρχεται απο τον άδη..
Κοιτάζω απο το παράθυρό μου και αφήνομαι στο στροβίλισμα των σκέψεων που σαν τον άνεμο με πετάει μια εδώ και μια εκεί.. στα απόνερα της ψυχής μου στις εικόνες του νού που χρωματίζουν με απαλές ανταύγειες το φεγγάρι που στέκεται θαμπό και με κοιτάει..
Και οι σκέψεις βασανιστικές πετάνε γύρω μου σαν σκουπίδια του ανέμου που σκορπάνε πέρα δώθε στο μαγικό κόσμο του νού και της ψυχής.
Σαν φυσάει .. παρασέρνει πολλά στην διάβα του κι όχι μόνο φύλλα νεκρά.. μα και χάδια που κρατάνε ακόμα κάτι απο τη ζέστα του χεριού που τ’άφησε στον άνεμο…..

Γλιστράει μέσα απ’ τα δάκτυλα το αναίτιο χάδι,
μου φεύγει από τα χέρια. Στον άνεμο όταν κυλάει,
το χάδι μου πλανιέται δίχως σκοπό ούτε μέλλον,
το χαμένο χάδι ποιος θα το βρει να το πάρει;

Θα μπορούσα ν’ αγαπήσω απόψε με μια άπειρη λύπη
θα μπορούσα ν’ αγαπήσω τον πρώτο τυχόντα.
Κανένας δεν έρχεται. Μοναξιά στ’ ανθισμένα δρομάκια.
Το χαμένο χάδι θα κυλάει… θα κυλάει…

Αν απόψε στον άνεμο σε καλούν ταξιδιώτη,
αν ριγήσει τα κλώνια ένας γλυκός στεναγμός,
αν σου σφίγγει τα δάχτυλα ένα χέρι μικρό
που σε κρατάει και σε αφήνει, σε βρίσκει και φεύγει.

Αν δε βλέπεις το στόμα που φιλάει, ούτε εκείνο το χέρι,
αν το κάλεσμα δεν είναι παρά μια αυταπάτη
του αγέρα, ω, ταξιδιώτη που έχεις μάτια γαλάζια,
διαλυμένη στον άνεμο, θα με αναγνωρίσεις;