Γιατί τότε το κατώφλι ήταν το κέντρο του σπιτιού... Εκεί καθόταν η γιαγιά πλέκοντας τα μέσκια για όλη τη φαμίλια... Εκεί κόβοντας κουρέλια για να ντύσει το μαγειριό με καρπέτες... Αλλά και εκεί καθαρίζοντας τς φασούλις για του τσκαλ... Εκεί σπάζοντας τα καρύδια και κουβεντιάζοντας με τη γειτόνισσα που έπλεκε με του κασνακέλ...
Τα παιδιά μπαινόβγαιναν με κανένα γουνίδ στου χερ, και αυτή τα μάλωνε :Ρε μουρτάκ, ούλου του ψουμί θα φας...Και έτσι περνούσε η καθημερινότητα μέσα σε απόλυτη αρμονία με τη φύση και τον άνθρωπο... Σε απόλυτη αρμονία με τη ζωή.