σου πω μόνο πως τα έντονα χρώματα επισκιάζουν πάντα τα πιο απαλά. Γι’ αυτό σε συμβουλεύω να χρησιμοποιείς έντονα χρώματα.

Σου ζητώ συγνώμη για τον κόσμο που σε έφερα, μιας και δεν είναι ο κόσμος που ονειρευόμουν για σένα. Δεν απέχει πολύ από τα παραμύθια που σου διαβάζω. Είναι γεμάτος μάγισσες, δράκους, νεράιδες, δυνατούς κι αδυνάτους. Αλλά εδώ δεν θριαμβεύει πάντα το καλό. Οι άνθρωποι τρέχουν με έγνοιες πολλές. Βιάζονται τόσο που δεν γνωρίζουν ούτε τον εαυτό τους, ούτε τον προορισμό τους. Δεν παίζουν, δεν τραγουδάνε, δεν χορεύουν, δεν γελάνε με την καρδιά τους, δεν νιώθουν.

Οι άνθρωποι φοβούνται. Κι εγώ προσπαθώ να σου μάθω να μη φοβάσαι. Οι άνθρωποι κουβαλάμε αποσκευές. Μνήμες, εμπειρίες, χρόνια. Θα έπρεπε να εστιάζουμε στη στιγμή, στην αγάπη και στον έρωτα κι εστιάζουμε στον φόβο.

Η δική σου βαλίτσα τώρα αρχίζει να γεμίζει. Θυμήσου να μην την πολυγεμίζεις γιατί το ταξίδι είναι μακρύ και δεν θέλω να κουραστείς. Οφείλω να σου πω όμως, πως κάποια στιγμή θα χρειαστεί να κουβαλήσεις και την βαλίτσα κάποιου άλλου και τότε δεν θα πρέπει να φοβηθείς το βάρος, αλλά περήφανα και δυνατά να το σηκώσεις.

Είμαστε όλοι κατασκευές που δημιουργηθήκαμε πάνω σε μια στιγμή πάθους. Με τη σειρά μας έφτασε η ώρα να δημιουργήσουμε κι εμείς. Και φτιάξαμε. Και νομίζουμε ότι φτιάχνουμε κάτι που μας μοιάζει. Όχι, εγώ δεν θέλω να μου μοιάσεις. Σε θέλω πρωτότυπη κατασκευή, δίχως κατάλοιπα και δίχως δογματισμούς. Ο καμβάς ο δικός σου είναι κατάλευκος κι έχεις στα χέρια σου όλων των ειδών τα χρώματα.

Να ‘ξέρες πόσο σε ζηλεύω και πόσο σε φοβάμαι. Οφείλω να σου πω μόνο πως τα έντονα χρώματα επισκιάζουν πάντα τα πιο απαλά. Γι’ αυτό σε συμβουλεύω να χρησιμοποιείς έντονα χρώματα.

Σου ζητώ συγνώμη για τον κόσμο που σε έφερα, μιας και δεν είναι ο κόσμος που ονειρευόμουν για σένα. Δεν απέχει πολύ από τα παραμύθια που σου διαβάζω. Είναι γεμάτος μάγισσες, δράκους, νεράιδες, δυνατούς κι αδυνάτους. Αλλά εδώ δεν θριαμβεύει πάντα το καλό. Οι άνθρωποι τρέχουν με έγνοιες πολλές. Βιάζονται τόσο που δεν γνωρίζουν ούτε τον εαυτό τους, ούτε τον προορισμό τους. Δεν παίζουν, δεν τραγουδάνε, δεν χορεύουν, δεν γελάνε με την καρδιά τους, δεν νιώθουν.

Οι άνθρωποι φοβούνται. Κι εγώ προσπαθώ να σου μάθω να μη φοβάσαι. Οι άνθρωποι κουβαλάμε αποσκευές. Μνήμες, εμπειρίες, χρόνια. Θα έπρεπε να εστιάζουμε στη στιγμή, στην αγάπη και στον έρωτα κι εστιάζουμε στον φόβο.

Η δική σου βαλίτσα τώρα αρχίζει να γεμίζει. Θυμήσου να μην την πολυγεμίζεις γιατί το ταξίδι είναι μακρύ και δεν θέλω να κουραστείς. Οφείλω να σου πω όμως, πως κάποια στιγμή θα χρειαστεί να κουβαλήσεις και την βαλίτσα κάποιου άλλου και τότε δεν θα πρέπει να φοβηθείς το βάρος, αλλά περήφανα και δυνατά να το σηκώσεις.

 

Πρέπει να ξέρεις πως τα βάρη όταν μοιράζονται γίνονται ελαφρύτερα. Γι” αυτό υποσχέσου μου να μη φοβηθείς στιγμή την αγάπη. Σου εγγυώμαι πως όσο σε τρομάξει, άλλο τόσο θα σε ανταμείψει